Bewerken van Gebinten richten

De [[houtconstructie]] van een boerderij werd meestal niet op de bouwplaats gemaakt, maar op het [[erf]] van de timmerman. Met planken werd een doorsnede van de boerderij op ware grootte uitgelegd om uit te kunnen meten hoe de beschikbare stukken [[hout]] het meest efficiënt zouden kunnen worden gebruikt. Vervolgens werden alle onderdelen op maat gemaakt – met passende houtverbindingen – en voorzien van merktekens, de zogenaamde ‘[[telmerk]]en’. De hele constructie werd dan weer uiteengenomen en naar de bouwplaats gebracht. Daar werden de afzonderlijke [[gebint]]en opnieuw in elkaar gezet en daarna één voor één overeind gezet. Dat laatste werk heet het richten van de gebinten. Het richten was zwaar werk en alle buurtbewoners – soms zelfs het hele dorp – hielpen dan mee. De achtereenvolgens opgerichtte gebinten werden eerst provisorisch met elkaar verbonden. Wanneer alle gebinten overeind stonden, werden de gebintplaten en de [[schoor|schoren]] gemonteerd. Het geraamte van de boerderij was dan af. Globaal is in de boerderijbouw tot aan de Tweede Wereldoorlog op deze manier gewerkt.

===Bron===
De tekst is gebaseerd op:
* Ton van der Heijden (red.) ''Nederland Dichterbij Boerderijen'' (Amsterdam 1996), 'De werkwijze van de timmerman'

===Links===
* [[houtconstructie]] 
* [[erf]] 
* [[hout]] 
* [[telmerk]] 
* [[gebint]] 
* [[schoor]] 

===Verder lezen===
* 

[[Categorie: Landleven]]
[[Categorie: Bouwhistorie]]
Huidige versie		Uw tekst
Regel 1:		Regel 1:
−	[[Bestand:Gebinten richten.jpg\|thumb\|right\|Een zwaar gebint dat met behulp van een takel en katrollen overeind is gezet, wordt hier met man en macht in de juiste positie boven een poer gebracht. Bron: Wijk, P.A.M. van, Boerderijen bekijken, SHBO Arnhem 1985, pag. 79.]]
−
	De [[houtconstructie]] van een boerderij werd meestal niet op de bouwplaats gemaakt, maar op het [[erf]] van de timmerman. Met planken werd een doorsnede van de boerderij op ware grootte uitgelegd om uit te kunnen meten hoe de beschikbare stukken [[hout]] het meest efficiënt zouden kunnen worden gebruikt. Vervolgens werden alle onderdelen op maat gemaakt – met passende houtverbindingen – en voorzien van merktekens, de zogenaamde ‘[[telmerk]]en’. De hele constructie werd dan weer uiteengenomen en naar de bouwplaats gebracht. Daar werden de afzonderlijke [[gebint]]en opnieuw in elkaar gezet en daarna één voor één overeind gezet. Dat laatste werk heet het richten van de gebinten. Het richten was zwaar werk en alle buurtbewoners – soms zelfs het hele dorp – hielpen dan mee. De achtereenvolgens opgerichtte gebinten werden eerst provisorisch met elkaar verbonden. Wanneer alle gebinten overeind stonden, werden de gebintplaten en de [[schoor\|schoren]] gemonteerd. Het geraamte van de boerderij was dan af. Globaal is in de boerderijbouw tot aan de Tweede Wereldoorlog op deze manier gewerkt.		De [[houtconstructie]] van een boerderij werd meestal niet op de bouwplaats gemaakt, maar op het [[erf]] van de timmerman. Met planken werd een doorsnede van de boerderij op ware grootte uitgelegd om uit te kunnen meten hoe de beschikbare stukken [[hout]] het meest efficiënt zouden kunnen worden gebruikt. Vervolgens werden alle onderdelen op maat gemaakt – met passende houtverbindingen – en voorzien van merktekens, de zogenaamde ‘[[telmerk]]en’. De hele constructie werd dan weer uiteengenomen en naar de bouwplaats gebracht. Daar werden de afzonderlijke [[gebint]]en opnieuw in elkaar gezet en daarna één voor één overeind gezet. Dat laatste werk heet het richten van de gebinten. Het richten was zwaar werk en alle buurtbewoners – soms zelfs het hele dorp – hielpen dan mee. De achtereenvolgens opgerichtte gebinten werden eerst provisorisch met elkaar verbonden. Wanneer alle gebinten overeind stonden, werden de gebintplaten en de [[schoor\|schoren]] gemonteerd. Het geraamte van de boerderij was dan af. Globaal is in de boerderijbouw tot aan de Tweede Wereldoorlog op deze manier gewerkt.